Po wiosennej, chociaż dalej zimowej Patagonii, należało się wygrzać. W końcu wakacje to wakacje, ciepło musi być. Z obowiązkową przesiadką w Buenos Aires lecimy „do góry”, gdzie na pograniczu Argentyny, Brazylii i Paragwaju ulokowały się słynne wodospady Iguazu. Osobiście wielką fanką wodospadów nie jestem i nie do końca byłam przekonana czy warto czy nie warto. Ale podobo takie dorodne, takie piękne, a więc dobra – atakujemy!

Buenos Aires ma dwa lotniska, z czego jedno położone jest niemal w centrum miasta. Z tego też zaplanowaliśmy podróż lokalnym „rajanem”. Ale zanim tam wylecimy, musimy się przedrzeć przez długie kolejki. Stanowiska odpraw są podzielone na kierunki północ/południe, a nie według destynacji. Powoduje to niemały chaos i zamieszanie. W końcu jednak docieramy pod bramkę, spożywamy obowiązkową śniadaniową empanadę i w drogę!

Po zimowych wciąż temperaturach Patagonii i nie za ciepłym Buenos, lotnisku w Iguazu wita nas wspaniałą ciepłotą, ale i sporą wilgotnością. Wszędzie pełno gęstej żywo-zielonej roślinności i ptactwa. Mniej kolorowo wygląda wydostawanie się z lotniska. Mimo zgromadzonych wcześniej informacji o istniejącym transporcie publicznym nie udaje nam się takowego namierzyć (przystanek znajduje się na lotnisku lub na drodze poza lotniskiem, w zależności kogo zapytacie. Podobnie z „rozkładem”). W końcu zniecierpliwieni pobieramy taksówkę i wyruszamy do miasta. W Puerto Iguazu nocujemy w ładnie wyglądającym na zdjęciach (i w opiniach) domku z jerzykami w nazwie (obiecujące; z resztą skały pod wodospadami są zasiedlone właśnie przez to ptactwo), który w nocy okaże się nie najlepiej pachnącą zakomarzoną norą bez moskitier. Ale cóż…Poszukiwania kawy również się nam nie udają. Ratujemy się więc yerba mate (właściwie może nawet nie wypada pić kawy w tym rejonie?;)) i zabieramy się za eksplorację.

Wodospady Iguazu można oglądać od strony argentyńskiej – bardziej „z góry” i brazylijskiej – bardziej „z dołu”. Zaczynamy od argentyńskiej. Z lokalnego dworca, mieszczącego się (co nie jest takie oczywiste w Ameryce Południowej) w centrum miasteczka, regularnie odjeżdżają autobusy na obie strony a bilety kupuje się w kasie odpowiedniej firmy. Po przybyciu na miejsce musimy zaopatrzyć się w bilety na wodospady (swoją drogą nie udaje nam się zapłacić kartą, warto więc pamiętać o gotówce). Na wejściu otrzymujemy mapkę z różnymi trasami. Strona argentyńska jest bardziej rozbudowana, ma kilka tras różnej długości i można tu zaplanować zarówno kilka godzina na „must see”, jak i cały dzień. Z początku szlaku do części „ciekawszej” można podjechać specjalną kolejką (w cenie). Ponieważ jest już późnawo, gorąco i wilgotno, korzystamy z tej dziwnej przeprawy. W otoczeniu wodospadów przyroda jest dżunglowata, są i ptaki i jaszczury a nawet zwierzęta futerkowe! 

Wodospady jakie są każdy widzi, faktycznie dość spore i bardzo głośne. Idąc najróżniejszymi szlakami docieramy w końcu do największej chyba atrakcji słynnego Garganta del Diablo, który oglądamy „od góry”. Diabelskie gardło jest wprawdzie zjawiskowe, ale z jakiejś przyczyny mój gen umiłowania wodospadów jest mało aktywny więc nie spędzamy tam więcej czasu niż to konieczne. Na szczęście jesteśmy tu przed sezonem i chociaż ludzi jest trochę, to nie chce wiedzieć jak wygląda to w szczytowym tłoku.

Kolejnego dnia przypuszczamy na atak na stronę brazylijską. Autobusy odjeżdżają z tego samego dworca, szybki postój z kontrolą biletów na granicy i docieramy do wodospadów. Tu znów kolejeczka, bileciki i przejazd do części wodospadowej, tym razem autobusem. Strona brazylijska wydaje się być bardziej komercyjna, przy wodospadach ulokowały się kawiarnie, resturacje i sklepiki. Jest też mniej dziko a oględziny odbywają się w większości jedną główną trasą z widokowymi tarasami po drodze. Jeszcze bardziej uświadczam się w przekonaniu, że za nic nie chciałabym wylądować tu w sezonie… 

Po południu wracamy do Argentyny. Wieczorem udajemy się na punkt widokowy gdzie ze strony argentyńskiej widać most łączący Brazylię i Paragwaj. Będąc prawie w Brazylii (a wcześniej tego dnia faktycznie), aplikujemy po należnej caipirinhi i planujemy następny dzień. A plan jest nie byle jaki – wizyta w polskiej osadzie – Wandzie.

Wanda została założona przez polskich emigrantów przed II wojną światową. W skrócie, po dotarciu do Argentyny zostali oni skierowani do miejsca w dżungli w prowincji Misiones, właściwie pośrodku niczego, gdzie założyli osadę.

Do Wandy wyruszamy rano, kursowym autobusem, który wyrzuca nas na przystanku głównej drogi skąd do Wandy właściwej musimy jeszcze trochę pomaszerować. Nagle pośród budynków wyłaniają się polskie symbole i napisy. A więc – trafiliśmy!

Niedługo potem natrafiamy na Muzeum, o którego istnieniu wiemy i mamy nadzieję, że będzie otwarte. Z muzeum wyłania się persona, więc grzecznie po hiszpańsku pytam czy może czynne, a odpowiedź dostaję już po polsku. Okazuje się, że mamy do czynienia z Panem Kazimierzem, który owo muzeum prowadzi. Zostajemy natychmiastowo oprowadzeni, zarówno po wystawie „polskiej”, przedstawiającej zdjęcia historii osady, narzędzia pierwszych osadników i różne artefakty związane z Polską, jak też po drugiej, nieco osobliwej – wystawie wypchanych zwierząt, które kolekcjonował i wypychał (ponoć otrzymywał w tym celu okazy, które odeszły śmiercią naturalną, ale kto wie. Jednak wypchana zwierzyna to nie moje klimaty). Pan Kazimierz, chociaż urodzony już w Wandzie (jego rodzice przybyli z Polski przed wojną i byli jednymi z pierwszych osadników), świetnie mówi po polsku. Opowiada nam mnóstwo ciekawych historii a międzyczasie do muzeum zagląda jego sąsiadka, również Polka, która przyjechała do Wandy na rok jako nauczycielka polskiego. Zostajemy zaproszeni na dalsze posiedzenie przy ciasteczkach i zimnej mate, czyli „terere”. Pan Kazimierz demonstruje nam wszelkie procedury konieczne do prawidłowego sporządzenia i spożycia płynu. Opowieści też nie brakuje. Można by tak siedzieć na tarasie w Wandzie jeszcze długo, ale zbiera się na deszcz (a deszcze w dżungli bywają ulewne), a my nie do końca jeszcze wiemy jak się z Wandy wydostać. Opuszczamy więc przytulny taras i zaraz potem atakuje nas ulewa. Oglądamy więc na szybko pozostałe „polskie” zakamarki Wandy i znajdujemy dworzec skąd udaje nam się powrócić do Puerto Iguazu. 

Czy warto było lecieć do Iguazu? Owszem. Wodospady to atrakcja, którą jednorazowo można zobaczyć (ale nie przyjechałabym tam w „sezonie”). Niemniej ciepłota i dżunglowe klimaty są zawsze warte odwiedzin. Tak więc, same wodospady, ok. Ale wizyta w Wandzie, jeśli będziecie w okolicy – obowiązkowa!

Z Calafate za pomocą autobusu przemieszczamy się do El Chalten, skąd można się udawać na najbardziej rozpoznawalne szlaki arentyńskiej Patagonii.

El Chalten

Podróż z Calafate zajmuje 2.5-3 godziny, w zależności od warunków. Autobusy kursujące na tej trasie są w większości piętrowe, a więc pierwszy rząd na górze jest widokowy. Niestety, pogoda nie sprzyja obserwacji krajobrazów, pada śnieg z deszczem i niewiele widać. Ponadto po obu stronach drogi, przez większą jej część ciągną się owcze pastwiska ogrodzone elektrycznym płotem. Z tej też przyczyny objawiają się martwe guanakosy, którym nie udało się przeskoczyć ogrodzenia z sukcesem 🙁 Widok ów nie jest przyjemny.

W końcu docieramy do El Chalten. Wysiadamy na dworcu a pogoda jest okropna. Wieje ogromnie i pada marznący deszcz. Niełatwo jest dotrzeć do hostelu, chociaż dzieli nas od niego niecałe 15 minut marszu. Na szczęście udaje nam się dotrzeć a co więcej okazuje się, że w hostelu, łącznie z łazienką, jest porządne ogrzewanie (w Calafate nasze koczowisko było zimne, z zupełnie nieogrzewaną łazienką i wyjście spod kołdry mogło skończyć się odmrożeniami…). Do tego znajdujemy publiczny czajnik, więc jest luksusowo! Odmrażamy się przy herbatce i postanawiamy resztę dnia spędzić w cieple, bo sytuacja pogodowa się nie poprawia.

Generalnie, sezon w El Chalten zaczyna się z końcem września i mimo, że ten właśnie jest w trakcie, okazuje się, że większość przybytków jedzeniowych planuje się otworzyć w najbliższy weekend (czyli dokładnie dzień po naszym wyjeździe). Cudem udaje nam się pozyskać jakąś żywność w postaci makaronu. O empanadach i innych produktach można zapomnieć – wszystko zamknięte…

Trekking z El Chalten: Mirador del Fitz Roy

Kolejnego dnia pogoda wydaje się lepsza i z rana wyruszamy na flagowy trekking w kierunku Fitz Roya. Po drodze mamy w planie atak na piekarnię, ta jednak nie działa. Obok widzimy hotel i postanawiamy spróbować nabyć tam jakiś prowiant. Udaje nam się zaopatrzyć w zestaw na wynos w postaci dwóch kanapek, jabłka i batonika. Zatem idziemy! Na początku szlak prowadzi pod górę i wkrótce możemy zobaczyć całe miasteczko. Na szlaku jest pusto, początkowo spotykamy tylko samotnego dzięcioła magellańskiego zajętego swymi sprawunkami.

Docieramy do punktu widokowego na rzekę, zatrzymujemy się na śniadanie i tu okazuje się, że zakupione przez nas kanapki są prawdopodobnie najgorszymi jakie przyszło nam konsumować. Wszystkie elementy od chleba po pomidora osobno, jak i całość były po prostu paskudne. W razie czego, nie polecam nabywać kanapek w hotelu obok piekarni na końcu osady, zaraz przy wyjściu na szlak do Fitz Roya…

Na szczęście chociaż pogoda nam sprzyja i w oddali objawia nam się widok na Fitz Roya. Docieramy do punktu widokowego, czynimy sesję zdjęciową i jak tylko kończymy, pogoda zaczyna się psuć. Nadchodzi wiatr i chmury a widok na szczyty zanika zupełnie. Szlak do punktu widokowego można przedłużyć maszerując do Laguna de Los Tres. Początkowo nasz plan zakładał dostanie się tam (mimo, że laguna wciąż zamarznięta), ale warunki pogodowe stają się coraz gorsze, na widoki nie ma już raczej co liczyć i postanawiamy dokończyć tylko mniejszą pętelkę.

Po powrocie podejmujemy próbę znalezienia żeru. Nie jest to łatwe. Miejsca, które już otwarły sezon zaczynają właśnie popołudniową przerwę w działaniu…Dla bezpieczeństwa nabywamy empanady w piekarniu przy szlaku, która akurat postanowiła by otwarta. Ostatecznie znajdujemy jedno funkcjonujące bez przerwy miejsce gdzie zasiadamy. Miejsce owo oferuje lokalne piwo i burgery, również w opcji wege. Poza nami pojawiają się inni spotkani wcześniej na szlaku, więc chyba faktycznie wszystkie inne przybytki podejmują siestę.

Trekking z El Chalten: Laguna Cerro Torre

Kolejnego dnia wyruszamy na drugi flagowy szlak z El Chalten, prowadzący do Laguny Cerro Torre. Okazuje się, że w nocy przyszła zima i całe El Chalten pokryło się sporą porcją puszystego śniegu. Nie zrażając się, pakujemy prowiant w postaci pozostałych „odrażających kanapek”, zakupionych poprzedniego dnia empanad i herbatki. Cała trasa ma ok. 18 km (nie jest to pętla! z/do El Chalten prowadzi ta sama trasa). Szlak przez piewsze ok. 3 km prowadzi dość mocno pod górę, później jest właściwie płaski. Po śladach pozostawionych na śniegu widzimy, ze przed nami wyprawiły się póki co dwie osoby. Od czasu do czasu napotykamy też świeżo odciśnięte ślady zwierzyny, niestety żadnych zwierząt futerkowych nie obserwujemy.

Gdyby wyruszać z El Chalten przy dobrej widoczności, przez większość czasu widziałoby się charakterystyczne wzniesienia Cerro Torre. My póki co wędrujemy w chmurach. Docieramy do punktu finałowego, Laguny Cerro Torre, a widoki wciąż średnie…Robimy przerwę na herbatkę i okropną kanapkę, która chyba przynosi szczęście, bo chmury zaczynają się rozchodzić i „patyki” są coraz lepiej widoczne.

Po oględzinach i przerwie zarządzamy odwrót. Ciężko się jednak wraca, bo robi się słonecznie, a najlepsze widoki mamy za plecami. Tym też sposobem co chwilę robimy widokowe postoje. W słońcu robi się coraz cieplej, więc trzeba się wydobyć z niektórych warstw. Do tego śnieg zaczyna topnieć, więc pomimo że wracamy tą samą trasą, widoki są inne.

Wczesnym popołudniem wracamy do El Chalten, głód niemały, więc chcąc nie chcąc kierujemy się do zidentyfikowanego wczoraj miejsca. Raczymy się piwkiem i frytkami a w knajpie pojawiają się klasycznie osoby napotkane wcześniej na szlaku.

Kolejnego dnia rano opuszczamy El Chalten i wracamy do Calafate. Żałujemy, że trzeba nam już wyjeżdzać, bo pogoda na najbliższe dni zapowiada się wyjątkowo dobrze. Żegna nas widok Fitz Roya w świetle wschodzącego słońca.

W autobusie zajmujemy strategiczne miejsce, na górze, w pierwszym rzędzie. Tym razem mamy widok na liczne guanakos (żywe, ale niestety też martwe), nandu (takie patagońskie strusie, żywe), a mi udaje wypatrzeć nawet lisa (żywego, aczkolwiek wg internetu mógł to być nibylis…Ja go jednak zaliczam do lisów prawdziwych). Poza fauną widzimy też w oddali zarówno Fitz Roya jak i Cerro Torre. Oczywiście najlepiej widoczne jak już wyjeżdżamy….

El Calafate to miasteczko w argentyńskiej Patagonii, kojarzone głównie jako baza wyprawowa: znajduje się tam lotnisko, stanowi też punkt postojowo-wypadowy w drodze do lodowca Perito Moreno.

Ale od początku! Wylot do Calafate mamy o nieludzko wczesnej porze, a trzeba jeszcze nadać bagaż. Noc spędzamy w hostelu nieopodal lotniska, którego właścicielka oferuje transport na lotnisko, nawet o 3-ciej nad ranem…Nie jest łatwo, ale udaje nam się dotrzeć i zapakować do samolotu, w którym natychmiast kontynuujemy spanie. Budzimy się niedługo przed wylądowaniem a za oknem maszyny biało…Śnieg, lód, zimno. Może jednak trzeba było się wybrać gdzieś gdzie jest ciepło? No ale cóż, nie ma już odwrotu – lądujemy, wysiadamy. Jesteśmy w Patagonii!!!

Calafate wita nas chłodem, a my udajemy się do wypożyczalni pojazdów. Chcemy maksymalnie wykorzystać nasz czas w Patagonii, dlatego też postanawiamy nająć pojazd (co więcej nie jest to specjalnie droższa opcja przy 2 i więcej osobach w porównaniu do transportów publiczno-prywatnych). Po niemiłych doświadczeniach w Chile (click!), w Calafate spotykamy się z tym samym problemem – depozyt z karty kredytowej nie chce być żadnym sposobem pobrany…Nic to, że wcześniej upewnialiśmy się, że karta działać powinna (i oczywiście, wszędzie indziej do tej pory w Argentynie działa…). Połączyliśmy się z bankowym chatem, co niestety też w niczym nie pomogło – bank nie widział naszej transakcji. Niestety klątwa wypożyczania samochodu w Ameryce Południowej wciąż jest najwyraźniej aktywna…Ostatecznie odchodzimy więc bez pojazdu i idziemy zbadać dostępne opcje. Jest jeszcze wcześnie i naszym planem było pojechać do lodowca prosto z lotniska. Niestety, najbliższy autobus do miasta odjeżdża dopiero za 1.5 h, decydujemy się więc na taksówkę co powinno dać nam szansę złapania kursowego autobusu do Perito Moreno. W drodze do miasteczka po standardowym przesłuchaniu kto my i skąd, nasz kierowca proponuje nam prywatny transfer do lodowca i z powrotem, twierdzi, że cena, którą oferuje jest równoznaczna z tym, co zapłacilibyśmy za 2 bilety autobusowe w obie strony…Oczywiście nie dowierzam w jego przemowę i każę wieźć nas na dworzec, powszechnie zwany terminalem. Tam, po szybkim rozeznaniu stwierdzam, że faktycznie pan miał rację – jego cena była niewiele większa niż autobus a dawała nam więcej elastyczności. Tak więc: jedziemy! Po drodze każemy się jeszcze wieźć po empanady i kawę a stamtąd prosto do Perito Moreno!

Jak może pamiętacie, poprzednia nasza wizytacja lodowca skończyła się niepowodzeniem, ponieważ z powodu silnych wiatrów nie dało się uskutecznić rejsu (tu m.in. o starym lodowcu), toteż obiecałam sobie wyrównać rachunki wkrótce.

Jest jeszcze wcześnie i powoli zaczyna się przejaśniać, więc nieśmiało można stwierdzić, że tym razem odwiedziny u lodowca mogą być owocne. Nie chcemy jednak zapeszać. Do Perito Moreno z El Calafate jest ok. 70 km, a podróż trwa jakieś 1.5 h. Po opuszczeniu miasteczka objawiają nam się typowo patagońskie, szaro-brązowe, falujące krajobrazy. Po prawej wyłania się błękitne jezioro – Lago Argentino. W tymże momencie zmęczenie, około-pojazdowa niechęć i zastanawianie się po cośmy do tej zimnicy (bo jest a jakże, zimno!) przyjechali zanikają. No piękna ta Patagonia! Póki co w krajobrazie brakuje tylko guanako.

W końcu docieramy do punktu startowego odwiedzin lodowca, a właściwie punktu sprzedaży biletów do Parku Narodowego Los Glaciares (bilet dla extranjeros odpowiednio droższy, za to można kartą kredytową, co w Argentynie jest istotne z powodów przeliczeniowo-walutowych). Karta, uwaga, działa. Jeszcze kilkanaście minut jazdy i docieramy do właściwego „włazu”. Po drodze, za pośrednictwem naszego pana kierowcy, rezerwujemy bilety na rejs (samochód się nie udał, to chociaż sobie popływamy). Bo trzeba Wam wiedzieć, że lodowiec można podziwiać „z powierzchni”, na własną rękę, na trzech różnej długości trasach, lub właśnie „z wody”.

Na początek zatem, trasa wodna. Wsiadamy na łódkę i po kilkunastu minutach wyłazimy z ciepłej kabiny na mroźną i wietrzną powierzchnię. Lodowiec jest faktycznie spory. Od czasu do czasu, z hałasem, odrywają się kawałki lodu. Gdy chwilami wychodzi słońce, ujawnia najróżniejsze odcienie biało-błękitno-niebieskie, niestety wątpię, że zdjęcia są w stanie je oddać. Ale zobaczcie sami.

Po rejsie wybieramy się na kładki widokowe. Jak wspominała, do wyboru są 3 trasy, różnej długości i trudności. Decydujemy się na trasę krótką i średnią, bo chociaż ciężko przestać czynić lodowcowe obserwacje to zaczyna coraz bardziej wiać, a zdążyliśmy już nieźle zmarznąć. Widoki z kładek pozwalają zobaczyć lodowiec nie tylko od frontu, jak z łodzi, ale i z góry oraz z boku. Z jednej strony ciężko się oderwać od widoku, z drugiej jest nam coraz bardziej zimno. Zazdrościmy nieco lokalnym zwiedzającym wyposażonym w nieodłączne termosy i mate. Nie ma jednak sposobności ich przechwycić;) W końcu, zaczynamy się zbierać. Kierowca, zgodnie z umową, oczekuje na parkingu. Całe szczęście, w bagażniku ma przecież cały nasz plecakowy dobytek.

Porachunki lodowcowe wyrównane – wracamy do El Calafate!

Na początku porzucamy dobytek w hostelu i wędrujemy do terminala autobusowego, żeby zakupić bilety do El Chalten, gdzie planujemy udać się kolejnego dnia. W patagońskich miasteczkach (w Argentynie, podobnie jak w Chile), obowiązuje coś w rodzaju „siesty”. Sklepiki, restauracje, kawiarnie a także dworcowe kasy mają przerwę w środku dnia. Przeważnie przybytki działają od 9-10 do 13-14 a potem od ok. 17 do wieczora. Na szczeście udaje nam się nabyć bilet na kolejny poranek (są 3 firmy oferujące przewozy na trasie Calafate-Chalten, aczkolwiek niektóre kursują tylko w wybrane dni, a często wszystkie busy jeżdżą o bardzo podobnych porach, więc warto się wcześniej zaopatrzyć w bilety).

Posiadając dalszy plan, idziemy „w miasto”. Chociaż Calafate to jak na tutejsze warunki metropolia, można je obejść w pół godziny. Na miasteczko składają się głównie sklepy z pamiątkami, sprzętem górskim, restauracje i knajpki. Jest też jeden większy supermarket (taki prawdziwy, co ważne, bo w Chalten takiego nie spotkacie). Wielkim szczęściem okazuje się odkrycie w Calafate przybytku jedzeniowo-piwnego pod nazwą „La Zorra”, czyli lisica:) Nie możemy oczywiście wybrać innego lokalu!

Kolejnego dnia wyruszamy do Chalten, ale o tym będzie osobno. Calafate natomiast, chociaż niewielkie, ma też swoje atrakcje. Jedną z nich jest rezerwat przyrody położony w obrębie miasteczka, przy brzegu Lago Argenitno. Zwie się Reserva Laguna Nimez i przy odrobinie szczęścia można tam zaobserwować liczne ptactwo, z flamingami włącznie. Udajemy się do tegoż przybytku w sobotnie przedpołudnie, przed lotem powrotnym do Buenos Aires. Ponieważ jest wczesna wiosna, widzimy kilka tylko okazów, przeważnie gigantyczne magelańskie kaczki, które nie wyglądają jakby miały pokojowe zamiary. Wstęp do rezerwatu jest płatny, płatność tylko gotówką. Nie piszę tu o szczegółach cen, bo te w Argentynie zmieniają się jak szalone i ciężko byłoby się jakkolwiek do tego odnosić.

Po rezerwacie wpadamy jeszcze do znajdującej się nieopodal knajpki na obiad. Pogoda zaczyna się robić wiosenna i niektórzy nawet zasiadają w zewnętrznym ogródku. My nie jesteśmy tak odważni, ale żałujemy, że trzeba nam wyjeżdżać jak akurat wiosenne prognozy zaczynają się sprawdzać. Znad jeziora pozostaje nam się udać po bagaże, które pozostawiliśmy w sklepiko-przechowalni w terminalu po przyjeździe z Chalten. Ponieważ jest pora sjesty, mam przeczucie, że odbiór bagaży nie będzie niezakłócony. Tak też się dzieje. Sklepik zamknięty na głucho, żadnej informacji jak odzyskać bagaż. Za pośrednictwem pani zasiadającej w jedynej otwartej dworcowej budce, udaje się dodzwonić do właścicielki przybytku, która stwierdza, że przyjedzie. Czas do odlotu się nam kurczy, bagaż trzeba nadać, a przechowalniowa pani potrzebowała sporej chwili, żeby do terminala dotrzeć. W końcu nadciągnęła. Na szczęście w Patagonii nie ma korków a lotnisko jest malutkie, więc zdążamy na nasz lot. W ostatniej chwili okazuje się jeszcze, że zamiast na mniejszym, położonym w mieście lotnisku, nasz samolot wyląduje na głównym lotnisku Buenos, położonym co najmniej godzinę drogi do miasta. Oczywiście wybraliśmy SPECJALNIE lot do mniejszego lotniska, ponieważ to właśnie z niego kolejnego poranka podróżujemy do Puerto Iguazu…Tak więc po późnym przylocie do Buenos czekała nas jeszcze długa uberowa przeprawa do zapchanego w sobotni wieczór/noc centrum miasta. Do tego nasz nocleg okazał się być z oknem na imprezowo-krzycząco-śpiewającą do późnych godzin ulicę. A z rana pobudka i znowu na lotnisko… Ale o tym kiedy indziej.

Informacje praktyczne:

• Lotnisko jest położone kilkanaście kilometrów od miasteczka. Dostać się tam można publicznym autobusem lub taksówką. Autobusy kursujące pomiędzy Calafate i El Chalten zatrzymują się też na lotnisku. Będąc grupą dwu- lub więcej osobową warto zastanowić się nad wypożyczeniem samochodu.
• Transport Calafate – Perito Moreno: Autobusy firmy Caltur kursują dwa razy dziennie (~8:30-9:00 i ~12:30-13:00) kursują do lodowca, wracają po kilku godzinach. Bilety można kupić w terminalu lub online. Isntnieją też wycieczki organizowane przez lokalne agencje turystyczne. Nie sprawdzaliśmy tej opcji, ale wydaje mi się, że „zwiedzanie” Perito Moreno na własną rękę jest bezproblemowe, więc nie ma sensu pchać się w zoragnizowane grupy
• Transport Calafate-El Chalten: jest kilku operatorów (Tacna, Chalten Travel, Caltur). Bilety kupicie online lub w terminalu (online jest doliczana prowizja).
• Perito Moreno: za bilet płaci się gotówką lub kartą, biuro biletowe jest przy wjeździe do Parku Narodowego i nie da się go nie zauważyć;) Wycieczki statkiem oferuje kilka firm, można kupić bilety już w Calafate, zarezerwować telefonicznie lub kupić bezpośrednio w porcie (aczkolwiek przy większej liczbie chętnych to może nie być optymalne rozwiązanie). Szlaki na kładkach są dobrze oznakowane. Podobno można zobaczyć lisa, niestety my nie widzieliśmy. Przy kładkach jest restauracja i sklepik z pamiątkami, toalety i automat z wrzątkiem do mate.
• Jedzenie w Calafate: restauracji i knajp jest dużo, ja oczywiście polecam La Zorrę i Piadinerię niedaleko rezerwatu nad jeziorem. Ponadto dobre piwko dostaniecie w Patagonia Brewing (co ciekawe to sieciówka, która sięga daleko poza Patagonię, ale o tym dowiemy się później). Dobrą kawę udało się dopaść w Miles Coffee House w centrum i Calafate Brownies (blisko terminalu, więc można sobie tam przy kawusi poczekać na autobus, jeśli nie było się na tyle szczęśliwym, by otrzymać samochód). Ogólnie, nie ma problemu z wege jedzonkiem. Ceny są wyższe niż w Buenos Aires, ale wciąż niższe niż w El Chalten. W Calafate jest też jeden większy supermarket (La Anonima).
• Nie udało nam się w Calafate znaleźć miejsca wymiany waluty w kursie „blue”, więc warto zaopatrzyć się w gotówkę wcześniej, chociaż w większości miejsc (poza rezerwatem przyrody) można było płacić też kartą.